سلام دوست من!

برایم مهم نیست چطور سر از این جا در آوردی؛ فقط خوش حالم که این جایی، چون من نیاز دارم که حرفم را بشنوی.

من تا به حال وبلاگ های زیادی داشته ام ولی مدتی است که دیگر حوصله ی رسیدگی به آن ها را ندارم. چرا؟ فکر کنم احساس شکست می کنم.

من وبلاگ نویسی را شروع کردم چون دلم می خواست ( و می خواهد ) تا جایی که می توانم کمک کنم. همیشه دلم می خواست تجربه ی اندکم را در اختیار دیگران قرار دهم تا آن ها سختی من را تجربه نکنند. همیشه عاشق این بوده ام که هر چیز جدیدی را که یاد می گیرم  به دیگران یاد بدهم و این احساس خوب را با بقیه به اشتراک بگذارم. فکر کردم که وبلاگ نویسی راهش هست. بارها و در زمینه های مختلف وبلاگ نوشتم و هرگز برایم مهم نبوده که نظرات وبلاگم چقدر بوده. تنها با این فکر خوش حال بودم که هر موقع امکان دارد کسی به وبلاگم سر بزند و آن نوشته ها می تواند همان تأثیر مثبتی را که بر من گذاشته اند بر او بگذارند؛ اما، الآن مدتی نسبتا زیادی گذشته و دیگر آن خوش حالی را نمی توانم احساس کنم چون واقعاً مطمئن نیستم خواننده هایم چه احساسی نسبت به کارم داشته اند. این همه اسپم هایی هم که می آید، همه باعث دلسردی اند.

حالا، حرف اصلی ام این است:

خواهشاً

حتماً نظرت را بگو

دارم برای تو می نویسم.

اگر هدفی که برای نوشتن دارم برایت ارزشمند است

این پلی را که بین من و هدفم خراب شده بساز.

ممنونم.

برای تبادل لینک:

تبادل لینک با هر وبلاگی که محتوای مفید و مشروع داشته باشد حتمی است.

اگر مایل به این کار هستید لطفاً این وبلاگ را لینک کنید و در بخش نظرات اعلام کنید که لینکتان کنم.

با تشکر.

It’s important to be able to distinguish between what happens to us and who we are, and look forward with hope for new and better days ahead

 Lindsey Stirling

سوال بپرسید

به سوال ها پاسخ دهید

( و لطفاً در بحث های پوچی که در سایت راه می افتد شرکت نکنید! )

آدرس:

http://professorha.ir